Twee weken met de meiden

Mijn 2 weken met de meiden zitten er bijna op. Rembrand heeft na de eerste, voor ons en ook voor hem, bijzonder pittige 2 maanden nu een bepaald ritme in zijn werk gekregen van 3 weken op en 1 week af. Iedere keer dat hij naar Nederland gaat voor een reeks van 3 weken neemt hij 1 of 2 kinderen met zich mee. Dankzij de hulp van voornamelijk zijn vader, Martha en mijn moeder komen ze niks tekort en ze genieten van alle aandacht die ze krijgen. Verder kan er dan af en toe bij een vriendin(netje) of neefje gelogeerd worden. Leandra is de eerste keer 3 weken met Rembrand meegegaan en nu zijn allebei de jongens aan het logeren bij opa en oma.

Het is erg stil hier, afgezien van de enorme hoeveelheid decibellen die Ilana af en toe kan produceren, pffff. Morgen komt mijn moeder voor een paar daagjes vakantie vieren bij ons en neemt dan Micah en Quinn weer mee terug. Twee weken je kinderen missen vind ik eigenlijk wel lang genoeg. Het is hier supermooi en we genieten zoveel mogelijk van alle natuur om ons heen, maar we kijken er allemaal wel naar uit om straks weer als gezin bij elkaar te kunnen zijn. Om die reden komen we dus ook weer voorlopig terug naar Nederland, omdat we niet willen dat deze situatie zo blijft en de kinderen hun vader zo lang moeten missen steeds.

Voor deze 2 weken begonnen, dacht ik: “dit word een eitje!” Ik stelde me zeeën van tijd voor, Ilana die lief doorsliep tijdens de nachten voor de verandering, tussen de middag heerlijk een tukje deed van minimaal 2 uur en relaxt veel qualitytime met mijn grote dochter. Helaas ging dat niet helemaal op, omdat Ilana haar kiezen door zijn gekomen en ze haar stem aan het testen is, niet alleen overdag maar ook ’s nachts. Wel zijn we een stuk mobieler zo en maken we regelmatig een fietstochtje naar een dorpje in de buurt, Ilana voor op de fiets en Leandra op haar eigen fiets. Ilana geniet daar echt van, wijst enthousiast naar elk dier waar we langsrijden en met Leandra kan ik lekker kletsen. Het is wel grappig, 2 dochters zo ver uit elkaar, met de kleinste heb ik gesprekken over wat welk dier zegt en met de oudste heb ik hele gesprekken over hoe de wereld in elkaar steekt en ze begint me steeds meer dingen te vragen over de politiek en hoe alles werkt.

Dankzij de hulp van Jopie en Carol die hier 2 weken zijn komen helpen, begint er nu van alles op te komen in de tuin. Jopie is als een tornado de tuin doorgegaan en Carol hielp me met Ilana, zodat ik meer aandacht kon besteden aan de andere 3 kinderen. Gelukkig was er tussendoor ook nog af en toe tijd om te relaxen, het was superlekker weer en dus zijn we ook naar ons favoriete plekje bij de waterval en naar Lac de Vassivière geweest om te wandelen en pootje te baden. Wat leuk is om te merken na bijna een jaar geen school (wel thuisonderwijs), is dat de kinderen uit zichzelf vragen beginnen te stellen en eigenlijk door samen de antwoorden te zoeken op die vragen over de dingen die ze interesseren, dat ze veel sneller leren en het veel beter blijft hangen. Ze zijn ook erg leergierig en geïnteresseerd in heel veel dingen. Ik had met Quinn bijvoorbeeld maten en gewichten behandeld en daarna ging hij mij helpen met brood bakken en toen vroeg hij aan mij: “Mama, meet je water nou met liters of met kilo’s?” Het is erg leuk om te zien dat ze zo het geleerde spelenderwijs in de praktijk leren toepassen!

Verder zijn we ook heel langzaam vooruit aan het kijken, aangezien we nog maar 3 maanden te gaan hebben. Dat is best raar om te beseffen, want ik begin me steeds meer thuis te voelen hier. Ook Ilana is enorm in haar element. Het is geweldig om te zien wat zoveel natuur met de kinderen doet. Je kunt nu echt zo’n groot verschil zien tussen de oudste 3 kinderen die in de stad zijn opgegroeid en Ilana die eigenlijk niet anders kent dan dit. Ilana is een echt buitenkind geworden, die verveelt zich binnen. Ze heeft geen tv nodig om vermaakt te worden, zij wilt gewoon buitenspelen en het liefst zo vaak en lang mogelijk. Het maakt niet uit wat voor weer het is, ze leeft helemaal op tussen de dieren hier! De andere kinderen moeten we soms echt motiveren om buiten te gaan spelen en dan vooral actief buiten te gaan spelen, want ze zitten bij voorkeur met Lego te spelen. Maar gelukkig motiveren ze elkaar ook wel om in de bomen te klimmen, te fietsen of te gaan schommelen samen bij de geitenboerderij. Wat zal het vreemd zijn om na een jaar op het platteland in Frankrijk, omringd door groene heuvels en bossen en bijna geen auto’s, terug te gaan naar Nederland.

We hebben samen besloten niet terug te gaan naar ons oude huis (misschien nog wel voor een korte vakantie om alles goed in de verf te zetten), mocht dat nog niet verkocht zijn tegen die tijd, maar het te verhuren en simpeler en in een groene omgeving te gaan leven. Het zou ons leven wel een stuk gemakkelijker maken als het huis gewoon verkocht zou worden. Dat maakt het makkelijker om verder te gaan. We zijn actief op zoek naar een manier van anders wonen die meer bij ons past en waar we al jaren van dromen:

• wonen in een ecodorp, kleinschalig ecoproject of samen met gelijkgestemden een oude boerderij opknappen
• wonen in een woon/werkgemeenschap
• cohousing

Werk van Rembrand, goede scholen voor de kinderen (die meer met de natuur werken, ervaringsgericht en kleinschalig zijn) en een goedkope plek om toch groen te kunnen wonen zijn daarin belangrijk. Het groen wonen telt voor ons veel zwaarder dan de grootte van onze woonruimte en tijdelijk in een stacaravan of yurt wonen of nog een jaar housesitten maar dan in NL of België zou ook een optie zijn. We denken bijvoorbeeld aan Drenthe, Limburg, Oost-Gelderland of Brabant, maar zitten nog nergens aan vast. Dus als je iets tegenkomt waarvan je denkt: “Dat is iets voor Monique en Rembrand!”, we horen het graag. Een torenhoge hypotheek is geen optie. Als ons huis echter verkocht is, kunnen we eventueel wel weer een huis kopen met een hypotheek onder de 2 ton. Liever gaan we eerst ergens “proefwonen”, voordat we ons weer definitief ergens gaan vestigen.